Pneumatyczne Mistrzostwa Europy Maribor

Apetyty były większe, niż uzyskane wyniki – to w zdecydowanej większości przypadków oczywiste. I dla dodania otuchy – nie tylko w strzelectwie. Nie mniej należą się brawa i gratulacje dla tych zawodników, którzy w danym dniu wypracowali najlepszą dyspozycję, walczyli od pierwszego do ostatniego strzału, wykonali pracę na stanowisku strzeleckim na takim poziomie, że przeglądając się w lustrze mogą powiedzieć (po cichu) do siebie:
„Zrobiłem/zrobiłam wszystko, co potrafię i to, co zdawało mi się wcześniej niemożliwe do osiągnięcia; że nie myślałam/-em o wyniku, ale o wykonaniu bardzo dobrej i precyzyjnej pracy, gdzie wykonywałam/-em, jak w transie: punkt po punkcie, wszystkie elementy, które tworzą całość i pomimo małych lub większych uchybień sprawiedliwie oceniałam własną postawę, wyciągając właściwe wnioski i korygując wadliwie wykonywane czynności. Nigdy nie przestałam/-em wierzyć we własne umiejętności, które zdobywałam/-em przez lata z wielkim mozołem. Wygrałam/-em z moim największym przeciwnikiem – z moimi ograniczeniami, które sam/-a przez długi czas hodowałam/-em w sobie. Pokonałam/-em swoją psychikę, która starała mi się wmówić, że statystycznie lepszy strzał (-y), mogę „zrekompensować” gorszym (-i) – przecież w świat idzie wynik, a nie kolejność strzałów. Wymazałam (-em) z pamięci wszystkie limity, normy i ograniczenia – „the sky is the limit”. „Przekonałam (-em)” siebie, że uzyskane wyniki są odzwierciedleniem mojej pracy, że we mnie są możliwości, ale też ograniczenia, które potrafiłam (-em) przezwyciężyć. Pomimo tego, że strzelałam (-em) indywidualnie, miałam (-em) świadomość, że moja praca na stanowisku strzeleckim wpłynie na wynik drużyny, której jestem członkiem, a każdy stracony punkt będzie umniejszał wspólnemu wynikowi, za który również biorę odpowiedzialność. Jako członek reprezentacji mojego kraju, swoim zaangażowaniem, wolą zwycięstwa, pracą i etyczną postawą godnie reprezentowałem barwy narodowe mojej Ojczyzny, dając świadectwo w postaci mojego wysokiego wyniku sportowego, na który było mnie stać w danym dniu, w danej i stworzonej przeze mnie dyspozycji. Nigdy się nie poddałam (-em) – moja wola walki nie podlega dyskusji. Nigdy się nie wahałam (-em) – znam swoją wartość, nie szczycę się umiejętnościami.”
To oczywiście „zlepek” możliwych myśli, które mogą towarzyszyć naszym szanownym reprezentantom. W końcu to oni biorą na barki cały ten ciężar, a my, widzowie, kibice i pozostali gapie, mamy najwięcej do powiedzenia…

zawodnicy to owszem , pracują i dają z siebie wszystko...może czas aby to samo można było napisac o kadrowych trenerach? zwłaszcza tych co tylko wydają amunicję